مرثیه ی دکتر علی شریعتی به قلم شهید چمران

متنی هست که شهید چمران به مناسبت درگذشت دکتر شریعتی نوشته اند :

تقدیم به آنکه در راه شریعت خود علی وار زیست .

ای علی !
تو جامعه ی ایران را به لرزه درآوردی ،
تو تشیع حقیقی را به مردم معرفی نمودی ،
تو لذت شهادت را به شیعیان حسین ( ع ) چشاندی ،
تو مجسمه ی جمود و تعصب و سکوت را شکستی ،
تو خداوندان زر و زور و تزویر را رسوا کردی ،
تو ای شمع زیبای من ! چه خوب سوختی و چه زیبا نور تاباندی ، و چه با شکوه ، هستی خود را در قربانگاه عشق فدای حق کردی !

ای علی !
تو را وقتی شناختم که کویر تو را شکافتم و در اعماق روحت و قلبت شنا کردم و احساسات خفته و نا گفته ی خود را در آن یافتم . قبل از آن خود را تنها می دیدم و حتی از احساسات و افکار خود خجل بودم و گاه گاهی از غیر طبیعی بودن خود شرم می کردم . اما هنگامی که با تو آشنا شدم ، در دوری دور از تنهایی به در آمدم و با تو همراز و همنشین شدم .

ای علی !
تو مرا با خویشتن آشنا کردی ، من از خود بیگانه بودم ، همه ی ابعاد روحی و معنوی خود را نمی دانستم .
تو دریچه یی به سوی من باز کردی و مرا به دیدار این بوستان شورانگیز بردی و زشتی ها و زیباییهای آن را به من نشان دادی .

ای علی !
همراه تو به کویر می روم ، کویر تنهایی ، زیر آتش سوزان عشق ، در توفان سهمگین تاریخ ...

ای علی !
همراه تو به حج می روم ، در میان شور و شوق ، و در مقابل ابهت و جلال ، محو می شوم ، و خدا را از دریچه ی چشم تو می بینم ...

ای علی !
همراه تو به نخلستان های کنار فرات می روم و « علی » دردمند را در دل شب می یابم که سر بر چاه کرده ، سینه ی پر دردش را خالی می کند .

ای علی !
همراه با تو به دیدار اتاق کوچک « فاطمه » می روم ، اتاقی که با همه ی کوچکی اش ، از دنیا و همه ی تاریخ بزرگتر است ، اتاق کوچکی که علی و فاطمه و زینب و حسن و حسین را یکجا در خود جمع نموده است . اتاق کوچکی که مظهر عشق و فداکاری و ایمان و استقامت و شهادت است .

ای علی !
یاد تو و نام تو ، گفته های تو ، افکار تو ، همه برای من نوعی نماز است ، که مرا به خدا نزدیکتر می کنند .
تو ای علی !
در همه ی نمازهای مخلصانه ی ما حضور داری و ما را در همه ی پروازهای آسمانها همراهی می کنی . بر همه ی مجاهدین که در راه حق به افتخار نایل می شوند ، تو شاهد و شهیدی .

ای علی!تو ابوذر غفاری را به من شناساندی.مبارزات بی امانش را علیه ظلم و ستم نشان دادی.شجاعت و صداقت و پاکی و ایمانش را نمودی...من فریاد ضجه آسای ابوذر را از حلقوم تو می شنوم و در برق چشمانت خشم او را می بینم و در سوز و گداز تو بیابان سوزان ربذه را می یابم که ابوذر قهرمان بر شن های داغ افتاده و در تنهایی و فقر جان می دهد.

ای علی!در تاریخ معاصر تو مصدق بزرگ را با خمینی عالیقدر پیوند دادی و بینش سیاسی را با روح خداپرستی درآمیختی.فرهنگ ملی و تاریخی ما را به علم جدید و شیوه های نوین مجهز کردی و خدا را از تجرد خشک آزاد کردی و او را از آسمانهای سرد و دور به قلب گرم و پر تب و تاب اجتماع وارد کردی.

ای علی!من زیر کوهی از غم ...غرق شده بودم و به پایان رسیده بودم ولی تو غم و درد مرا با غم و درد"علی"بزرگ متصل کردی و من آنچنان که به بی نهایت متصل شده باشم آرامش یافتم...
من دیروز از برش شمشیر علی لذت می بردم و عظمت او را در قدرتش و در کلامش می دانستم ولی امروز عظمت او را در عشق و ایمانش در عرفانش در تنهایی اش در کوه های غمش و در دریاهای دردش مشاهده می کنم...

ای علی!به جسد بی جان تو می نگرم که از هر جانداری زنده تر است یک دنیا غم یک دنیا درد یک کویر تنهایی یک تاریخ ظلم و ستم یک آسمان عشق و یک خورشید نور و شور و هیجان از اذلیت تا ابدیت در این جسد بی جان نهفته است...