مهراوه ی من...!

مهراوه ی من...!

من پرشکوه ترین سروده های عالم را در ستایش تو -ای دختر آفتاب- خواهم سرود.

من پر شورترین ترانه های عاشقی را که برخوردارترین معشوقان جهان از آن نصیبی نبرده اند،برایت خواهم ساخت.

ای غزل غزل های دل من!

کلماتی را در کار زیبایی های زیبای تو برخواهم گزید که سلیمان را نیز-که زبان پرندگان میداند و از کبوتران عاشق شعر خدا را آموخته است-در پیشگاه چشمان آزرده ی معشوق خویش چنان از شرم پریشان کند که هرگز سر از گریبان برنتواند داشت.

ومن،در آستان محراب تو-ای قدسی محراب معبد مهر- چنان ات به درد واشک،دعا خواهم گفت که خدایان همه ی عصر ها از پرستندگان پارسای خویش،از همه ی زاهدان شب زنده دار خویش،وهمه ی عارفان مشتاق وعاشقان گداخته ی خویش که در همه ی امت ها دعایشان گفته اند وبه گرم ترین اورادشان عبادت کرده اند سرد گردند.

«گزیده ای از کتاب هبوط - اثر دکتر علی شریعتی»